Een Nicaraguaanse Ductus Pancreaticus van Hoek van Holland naar Scheveningen

Wat doe je met een vakantieblog zodra je vakantie voorbij is? Je kunt hem natuurlijk langzaam (of eigenlijk vrij snel) laten doodbloeden en hem daarmee toevoegen aan al die andere kortstondige vakantieblogs, of je kunt hem bij tijd en wijlen reanimeren door iets toe te voegen.

Aangezien ik niet meer op vakantie ben en wij samen ook niet meer van plan zijn om nog naar Nicaragua te gaan wordt het lastig om recente vakantie-ervaringen over dit land te gaan beschrijven. Ik zie het ook weer niet zitten om de oude vakantie-koeien uit de Nicaraguaanse sloot te halen.

Hoe dan toch een constructieve voortzetting te maken, waarbij er niet alleen sprake is van recente ontwikkelingen rondom Nicaragua, maar dat het tegelijkertijd ook nog iets interessants heeft voor mezelf (en mogelijkerwijs ook voor lezers)?

Na lang wikken en wegen denk ik uiteindelijk de sublieme mix gevonden te hebben: ik ga actuele zaken rondom Nicaragua verwerken samen met dingen die ik mijn leven meemaak, waarbij ook een studie medische basiskennis regelmatig een rol kan gaan spelen.

Na deze uitgebreide inleiding kan ik eindelijk de titel van dit stukje nader gaan toelichten. In de nacht van 19 op 20 juni 2010 vindt alweer voor de 35e keer de nachtelijke strandwandeling plaats tussen Hoek van Holland en Schevingen. Dit keer krijgt het ook een sponsorloopkarakter omdat er geld wordt ingezameld voor de armere kinderen in Nicaragua die met het geld (volgens het artikel in het Haarlems Weekblad voor €150,- per jaar per leerling) weer naar school kunnen.

Je zou kunnen zeggen dat je Hoek van Holland kunt zien als de alvleesklier, de pancreas, die via de ductus pancreaticus, de stoet van verlichte nachtwandelaars die elk de pancreasenzymen en -sappen voorstellen, uiteindelijk uitkomen bij het Scheveningen van de Papil van Vater die op zijn beurt weer uitmondt in de Noordzee van de 12-vingerige darm zo'n 10 cm onder de maagpoort.

Zo, wat een heerlijk creatief proces heeft zich toch maar weer afgespeeld in mijn systeem. Ook al heeft niemand er verder lol in: ik in ieder geval wel!

(Foto afkomstig van Villa Achterwerk: Brieven uit Nicaragua)

Toyotaland Nicaragua

We zijn inmiddels in Granada terechtgekomen en we hebben onze Toyota weer ingeleverd nadat we er zes dagen mee hebben rondgereden. Woensdagochtend vertrekken we met de TransNica-bus weer terug naar Costa Rica waar we dan donderdag de lucht in gaan naar Atlanta en vrijdag naar Europa.

We hebben de afgelopen dagen flink gebruik gemaakt van onze four-wheel-drive Toyota. We zijn als eerste naar Somoto Canyon geweest (Annemieke was weer helemaal hersteld) waar we heerlijk al klauterend en zwemmend door een mooie canyon zijn getrokken onder deskundige begeleiding die in een soort afsluitbare blokkerdoos onze rugzak meenam. Een van de twee gidsen was ook van de stoere soort: hij sprong ergens van een flinke hoogte een 20-meter diep meer in. Ik nam nog maar eens stoere hap van die heerlijke droge koekjes die ze hier voor 4 cent per stuk verkopen.

De avond ervoor had ik alleen in een restaurantje gegeten omdat de rest van het gezelschap te ziek was om te eten. Ik heb er ook hét biermerk van het land gedronken: Toña. Da´s ook weer eens wat anders dan de frescos en Jugos (wat allebei een soort fruitdrankjes zijn die soms heerlijk vers zijn, maar soms ook meer lijken op de goedkope sinaasappelpakken van de Aldi). We hebben ons wel voorgenomen om in Nederland meer verse jus te gaan persen.

Nadat we onze Amerikaanse reisgenoten de ochtend erop de kans hebben gegeven ook de Canyon te zien zijn we vertrokken naar een streek met de wilde naam ´El Jaguar´: een mooi en zelfs groen natuurreservaat waar we echt het tropische regenwoudgevoel hebben kunnen ervaren. Dat werd ook wel eens tijd na al die uitgestrekte droge vlakten. Je zou mensen bijna gaan aanraden om in het regenseizoen naar Nicaragua te gaan, alleen is het dan waarschijnlijk weer wat té nat meteen...

Het was een hele klus om daar te komen over hobbelige paden vol met stenen en gaten. Omdat Dave, de medechauffeur, er weer beroerder aan toe was heb ik gereden (en uiteindelijk heb ik alle zes dagen het stuur in handen gehad, wat ik helemaal niet erg vond want het heeft toch wel iets om zo door al die paden en door die bergen en tropische gebieden heen te rijden).

Toen we uiteindelijk aankwamen bij het park hebben we een aantal uren gewandeld onder begeleiding van een 16-jarige gids door tropische bomen en planten. Onze reisgenoten konden wild enthousiast reageren op ieder bloem of vlinder. Wij waren toch wat nuchterder maar hebben er ook zeker van genoten. Aan het eind van de wandeling hadden we wel zoiets van, nou, goed, dat hebben we dan ook weer gehad; dat hoeven we ook niet drie dagen achter elkaar te doen.

De vrouw daar had ondanks ons verzoek geen eten te maken daar, toch een maaltijd in elkaar geflanst, waar we dan uiteindelijk toch maar van gegeten hebben. Ze hadden daar ook enkele zoetwaterbakje opgehangen waardoor het een komen en gaan was van kolibries. Ook hadden ze wat bananen uitgestald om andere rood-zwarte vogels te lokken. Zo hebben we toch nog wat tropische vogels gezien!

´s Avonds kwamen we aan in Jinotega waar we ons meest verschrikkelijke nacht hebben doorgebracht. We hadden een hotel uitgezocht op basis van de lonely planet bijbel en kwamen zo terecht in een klein zweterig kamertje waar naast ons de kerkgangers heftig aan het zingen waren, achter ons de honden aan het blaffen waren en boven ons de muggen aan het zoemen waren. Maar goed, ook dit hebben we overleefd. We begonnen ons wel af te vragen waar we eigenlijk mee bezig zijn.

De dag erop echter weer vrolijk uit de veren om gevieren naar een ander natuurreservaat te trekken: Selva Negro. Zoals gebruikelijk hebben we onderweg weer de nodige lifters meegenomen achterin de truck: dat is echt een fenomeen. We hebben wel eens acht mensen achterin de auto gehad. Het was een ware verademing om daar aan te komen: een meer, een soort schwarzwald-omgeving met goed eten. Wel erg toeristisch en aardig duur, maar we waren er wel aan toe.

´s Avonds hebben we goed gegeten: een flinke vegetarische schotel met wat pasta erbij. Die avond heeft het ook voor het eerst in onze vakantie enorm gestortregend: op allerlei plekken begon het overvloedige regenwater door de daken op de terrastafels te spetteren. Het meer waar we op uitkeken moet ook wel een halve meter in hoogte gestegen zijn die avond.

De dag erop hebben we een flinke wandeling door de bergen gemaakt waar we ook bovenin een cloudforest hebben ervaren. De paden leken goed aangegeven alleen was het pad ´Peter en Helen´ op een bepaald moment verdwenen waardoor we als twee ware Indiana Jones´en door het wilde woud steunend aan bamboetakken en lianen naar beneden zijn getrokken, altijd op onze hoede zijnd om niet per ongeluk een diepe kloof in te zakken.

We hadden nog zin in nog een vegetarische schotel, maar dat zat mocht niet in de middag; alleen een lopend buffet stond op het programma, maar daar hadden we niet zo´n trek in. We zijn zonder maaltijd (zelfs zonder bonen en rijst, gallopinto) vertrokken.

We hadden inmiddels het plan opgepakt om misschien meteen vanuit Matagalpa door te reizen naar Granada. Onze Amerikaanse vrienden vonden het verder ook ok om daar in Matagalpa afscheid van elkaar te nemen. We hebben nog heerlijk gegeten in een Italiaans lonely-planet restaurant waarna we de auto hebben volgetankt, de financiële zaken met elkaar hebben geregeld, emailadressen hebben uitgewisseld en nog een gezamelijk foto hebben laten maken.

Daarna door een prachtig landschap met zijn tweeën naar Granada gereden. Daar hebben we eerst op een zolder bij een gezinnetje geslapen met een zwaar koelingsapparaat op het balkon. De dag erop snel verhuisd naar een betere plek met zelfs wat uitzicht. Om het geheel nog een avontuurlijk afronding te geven hebben we nog een canopy-tour gedaan, hangend aan kabels over de boomtoppen rondom het gebied van vulkaan Mombacho.

Zo, net komt er nog iemand langs die ons een levend krokodilletje wil verkopen, maar ik denk niet dat die door de douane heen komt...

Bedankt allemaal voor het lezen!
Groeten Annemieke en Joop

Dan heb je in tijden geen internet en dan schrijft je gewoon twee dagen achter elkaar een bloggetje. Even een korte update. We hebben een wagen gehuurd zoals hier op de foto is te zien voor zo´n 100 dollar met zijn vieren. Enthousiast vertrokken we vanochtend vanuit Estelí naar Somoto waar de bron is van de grootste rivier van Midden Amerika, de Rio Coco, die voor een deel de grens vormt tussen Nicaragua en Honduras.

Helaas bleek de yoghurt-affaire van gisteren toch ook vandaag nog zijn effecten te hebben. Ook al heeft Annemieke maar een paar hapjes opgegeten haar maag is er toch flink van overstuur geraakt. Onze Amerikaanse reisgenoten dachten gisteren ook wat van de plaatselijke cultuur mee te pikken door een gesneden meloen op straat te kopen, die vooral bij de mannelijke helft van het koppel tot problemen is gaan leiden.



Met andere woorden, we stonden mooi op tijd in Somoto voor het park om een prachtige wandeling, zwem- en boottochtcombinatie te beginnen in de canyon, alleen hadden we eigenlijk twee zieken aan boord. We hebben uiteindelijk dan toch maar de feiten onder ogen gezien en we hebben een hotelletje geboekt en de wandeling tot morgen uitgesteld. Laten we hopen dat we dan weer allemaal lekker fit zijn!

In Estelí naast Sombrero-internetter

Zo, man, man. Ik dacht vooraf, lekker om de paar dagen een leuk blogje in elkaar flansen, af en toe wat bellen naar het thuisfront (en dan vooral het 5-jarige thuisfront), maar dat blijkt allemaal toch niet zo mee te vallen.

Maar goed, uiteindelijk zit Annemieke nu in een internetcafé hier een paar deuren verderop achter een PC en zit ik hier in een ander café naast een man met een sombrero en een Daniel Ortega-snor.

We zijn momenteel in Estelí, een warm plaatsje zo´n 850 meter boven zeeniveau, waardoor het minder heet is dan op andere plaatsen waar we vooral geweest zijn. Eigenlijk zou het horen dat ik nu gezellig allerlei gebeurtenissen ga opsommen van de afgelopen weken, maar ik voel toch een zekere aarzeling.

Begrijp me goed, de vakantie bevalt ons allebei goed en we hebben het ook naar onze zin samen, maar soms is het ook wel wat vermoeiend om zo in 16 dagen in zo´n 10 hotels overnacht te hebben, steeds maar weer met die maffe bussen hier te rijden waarbij je je knieën bijna in je nek moet leggen, of als je weer eens moet staan, je met gebogen hoofd moet staan omdat die Amerikaanse schoolbussen echt voor kinderen en voor kleine Nicaraguanen gemaakt zijn en niet voor Nederlanders van 1m85.

Vóórdat computers massaal de wereld veroverden vond ik het altijd heerlijk om iedere gedachte die ik had vanuit drie hoeken te beschrijven in allerlei schriften. Sinds ik het genot heb mogen proeven van computers ben ik ook afgestapt van het schrijven op papier. Vandaag zag ik nog een Amerikaan, die zo´n klein boekje helemaal had volgeschreven in een doktershandschrift - hij schreef daar iedere dag in over alle dingen die hij zo had meegemaakt samen met zijn vriendin. Over prachtige bloemen en over de holle boom die hij wel 20 meter hoog van binnenuit was omhoog geklommen.

Maar ik heb tegenwoordig zoiets van - al die schriften die ik vroeger heb volgeschreven, wanneer kijk ik daar nou ooit nog eens in? (even zoeken naar de toets met het vraagteken erop op dit spaanse toetsenbord) Met een computer kun je tenminste nog eens zoeken op trefwoorden zoals yoghurt, kakkerlak en gallopinto, maar doe dat maar eens in dagboeken.

Het gevolg van dit dilemma (graag willen schrijven maar niet meer op papier en geen computer in de buurt) is dat ik een sterke behoefte voel om weer eens meer tijd vrij te maken voor mijn innerlijke gedachtewereld, om die weer eens goed te gaan verkennen, want in deze hitte hier is het soms vrij moeilijk om drie gedachten in de goede volgorde achter elkaar te krijgen, en zeker als het over iets anders gaat dan waar zullen we morgen heentrekken?

Maar goed, wie is er verder geïnteresseerd in mijn innerlijke roerselen? De mensen die dit lezen willen geweldige reisverhalen horen waar flink om gelachen kan worden en niet regelmatig tijdens het lezen merken dat ze afdwalen en slechts uit een vorm van verkapte beleefdheid blijven doorlezen.

Op drie plekken tijdens onze reis hebben we die twee Amerikanen ontmoet waar we het over hadden. Toen we hen laatst aan de voet van een ´cloudforest´ opnieuw tegenkwamen hebben we meer tijd met elkaar doorgebracht en toen bleken onze plannen aardig overeen te komen. Ook al is het natuurlijk leuk en gezellig om in die bussen te rijden (en erg goedkoop - een busrit van 2 uur kost vaak nog geen dollar per persoon), soms wil je ook wel eens wat flexibeler zijn.

Daarom hebben we besloten om de komende drie, vier dagen samen met hen in een gehuurde auto verder te trekken. Een flinke Toyota die we vanaf morgenvroeg negen uur kunnen huren, en omdat we met zijn vieren de prijs delen is het ook best te doen. We willen dan meer richting jungle-achtige omgevingen trekken, want Nicaragua is verder maar een dor en droog lang over het algemeen. Dat zal natuurlijk ook veel te maken hebben met het feit dat het nu het droge seizoen is en wij vooral in het westen van het land zijn geweest.

Het zou verder natuurlijk ook leuk geweest zijn als we wat foto´s aan dit blog konden toevoegen maar helaas heb ik wel het fototoestel hier bij me, maar ligt het verbindingskabeltje in de hotelkamer.



Je maakt hier wel aparte dingen mee trouwens - zo staat er bij veel banken, en ook bij pinautomaten geregeld een bewaker met een imposant wapen voor zijn borst. Toen we vorige week de vulkaan Maderas op het eiland Isla Ometepe opliepen zagen we ook zo´n bord staan waarop stond dat er geen wapens mee omhoog genomen mochten worden.

Vandaag had Annemieke zin in een pak yoghurt en omdat we eindelijk weer eens in een supermarkt waren waar je meer kon kopen dan zeep, bananen en coca cola, gingen we ervoor. We wilden met wat muesli erbij samen wat aan die yoghurt zitten tijdens het schrijven, maar bij ons hotel bleek de yoghurt een smerige zwarte, harige helft te hebben. Toen zijn we teruggekeerd en hebben het geruild voor een andere die er beter uitzag. Later bleek ook deze yoghurt bedorven te zijn. We hebben toen ons geld maar teruggevraagd.

Onderweg zag Annemieke ook leuke schoenen staan. Haar maat was niet zo populair hier, dus moesten we naar achteren in de schoenwinkel waar ze het paar uit een caribische schoenendoos haalde. Alleen kwam er veel meer mee dan alleen een paar schoenen - voor onze ogen klopten ze wel zo´n 10 tot 20 kleine kakkerlakken van de schoenen af. Ze geneerde zich ook een beetje, maar bleef dapper doorgaan met haar actie. Inmiddels was bij ons de zin om de schoenen te passen er wel van af.

Verder proberen we al weken ergens een postkantoor te pakken te krijgen om postzegels te kunnen kopen. In San Juan del Sur hadden we er eentje, maar daar kregen we gewoon te horen dat we morgen maar moesten terugkeren, ook al waren er nog allerlei mensen binnen. Op het eiland was geen postkantoor te vinden en verder worden we hier in Esteli van het kastje naar de muur gestuurd.

Laatst waren we even in de hoofdstad Managua om over te stappen. De busstations liggen daar echter op verschillende hoeken van de stad - voor het ene deel van het land moet je naar het noordoosten, voor het andere deel naar het zuiden etc. We moesten dus wel een taxi nemen om in het goede deel uit te komen. Onderweg brak er een stuk van de taxi af waardoor we even een stukje achteruit moesten rijden om dat onderdeel van de grond af te rapen.

Toen we vervolgens op onze eindbestemming aankwamen bleek de taxichauffeur zijn krukken te pakken waardoor we ontdekten dat hij maar één been had. Vervolgens kreeg hij ook de achterklep niet open van buiten waardoor hij met zijn krukken tegen de achterdeuren leunend van binnuit de klep moest openkrijgen.

Goed, er zit bijna een uur op. Ik wil ook nog even mijn mail gaan checken.

Van Atlanta via Costa Rica naar Nicaragua in 24 uur

We zitten op onze vierde dag in één van de vele internetcafé´s in het Nicaraguaanse kustplaatsje San Juan del Sur. Voor 20 cordoba´s (= 1 dollar) per uur kun je hier internet op en blogs bijhouden. Het is hier echt verschrikkelijk warm wat er ook voor zorgt dat we het nog aardig rustig aan doen.

Maandagmiddag hebben we tijdens een tussenstop op de vluchthaven van Atlanta, Georgia een bezoekje gebracht aan de stad. We hadden het wel wat krap qua tijd omdat we natuurlijk niet onze vlucht wilde missen. We hebben wat rondgelopen in het olympische park van Atlanta, waar we in enkele grote metalen kubussen de namen ingegraveerd zagen van de medaillewinnaars van de olympische spelen in 1996. We hebben de namen van ons gouden volleybalteam van destijds ook kunnen terugvinden.

Maar goed, op de weg terug stonden we in de metro waar de ene naar de andere metro maar niet kwam opdagen. Het werd voller en voller en het viel ons toch wel erg op dat we bijna de enige blanken waren tussen honderden ´bruinhuidigen´. Uiteindelijk waren we toch goed op tijd. We hebben wel een keer of vier onze schoenen, onze riemen uit moeten trekken om door de scanners te gaan. We hebben nog geen uitgebreide bodyscan hoeven te doorstaan. Wel staan al onze vingerafdrukken nu opgeslagen in de vele databanken die Amerika rijk is.

Maar goed, na een uurtje of vier kwamen we aan in San Jose en hebben daar een taxi gepakt die ons naar het hotelletje bracht dat we braaf via internet hadden gereserveerd. Toen we daar echter aankwamen was er alleen nog ruimte in een groepskamer: onze kamer hadden ze toch maar aan anderen verhuurd. Hij kende wel een ander hotel een paar deuren verder: Tratomundo. Omdat we het toch wel fijn vonden een eigen kamer te hebben hebben we daar de nacht doorgebracht.

Omdat we toch van plan waren om niet lang in Costa Rica te blijven wilden we eerst eens kijken of er in de buurt van het noorderlijker gelegen Liberia iets moois te zien was. De tours die we vandaar uit konden nemen duurder echter allemaal uren en uren en dan zouden we toch ook weer langer in Costa Rica moeten blijven.

Om een lang verhaal kort te maken: we zijn meteen de ochtend na aankomst in de bus gestapt om meteen naar de grens met Nicaragua te rijden (Piña Blanca). Omdat we niet op het beginpunt van de buslijn opstapten stopte er een propvolle bus voor ons waar we alleen nog konden staan. We hoopten dat de mensen snel zouden uitstappen, maar dat veel nogal tegen; veel van de passagiers waren klaarblijkelijk ook echt van plan om naar Nicaragua te rijden.

We hebben dan ook uren gestaan voordat we uiteindelijk wel zitplaatsten kregen, in de buurt van Liberia. De busreis heeft zo´n 5 uur geduurd, en het was natuurlijk nog steeds erg warm want er was geen airconditioning in de bus. Gelukkig stond er wel een dakraampje open. De andere kon niet open omdat die dan waarschijnlijk eraf zou waaien (zat binnen vastgebonden met een touw).

Terwijl we zo in de bus stonden had Annemieke een paarse tas van iemand anders die bovenin lag wat verder naar achteren geduwd om te voorkomen dat die naar beneden zou vallen. Een tijdje later had ze een zitplaats gevonden en stond ik daar o.a. met een man die diezelfde paarse tas een beetje verschoof naar achterin de bus. Een paar haltes verder zagen we opeens een vrouw uit de bus naar buiten rennen. Tot onze verbazing bleek die ene man die paarse tas gewoon gejat te hebben, maar werd het toevallig ontdekt door een oplettende busgenoot. We vermoeden dat de dief dacht het een goedgevulde toeristenrugzakje was van ons.

Onderweg zeiden ook meerdere mensen tegen ons dat we moesten oppassen met onze rugzakken. In de bus hebben we verder nog kennis gemaakt met twee Amerikaanse Joden met wie we later een taxi hebben gedeeld naar de kustplaats San Juan de Sur; hoe meer mensen er in de bus zitten hoe goedkoper. Onderweg gezellig gekletst terwijl we aan onze rechterkant de vulkanen van het beroemde eiland ´Isla Imotepe´ voorbij zagen komen.

´s Avonds een aantal hotelletjes bekeken en uiteindelijk een prettig gevonden met een leuke patio en een aardig uitzicht over de stad. We hebben tijdens de volle hitte de dag erop een duik genomen waarbij we vrolijk werden vergezeld door een soort van Nicaraguaanse pelikaanachtigen die voor ons regelmatig kaarsrecht naar beneden dook.

Zo, nu is het wel weer even mooi geweest. We zijn van plan om morgenvroeg te vertrekken naar Isla Ometepe waar we de vulkanen gaan proberen te bedwingen (als het niet té heet is...)

Sneeuwstorm over het oosten VS en onze Vlucht

Maandagochtend staat onze vlucht gepland naar Midden Amerika. We vliegen eerst zo'n 10 uur naar Atlanta, Georgia om dan vervolgens bij Alajuela in Costa Rica te overnachten. We hadden al gehoord dat er op 23 januari nog een aardbeving was geweest in het Zuiden van Costa Rica en dat er ook nog een vulkaan zo'n 80 km ten oosten van de hoofdstad actief was geworden voor het eerst in 40 jaar.

Alsof dat allemaal nog niet interessant genoeg is las ik net het bericht dat er sprake is van een sneeuwstorm in het oosten van de VS die wel eens records zou kunnen gaan breken. Op de site van de NOS (Sneeuwstorm ontwricht VS, waar ik ook de foto vandaan heb geplukt) zie ik dingen staan die ik eigenlijk liever niet lees, zoals de evenaring van een record uit 1922 die zelfs een naam heeft gekregen: de Knickerbockerstorm, verwijzend naar een Theater dat door de grote hoeveelheid sneeuw instortte.

Hier ook een interessant filmpje over de toestand in Washington D.C. op 6 februari waar we Barack Obama (grappend) horen praten over een snowmageddon.



Maar goed. Vooralsnog lijkt de sneeuwstorm nog niet gepland te zijn voor Atlanta, Georgia. Ik heb wat gezocht op de weersvoorspellingen en er wordt wel gesproken over mogelijke overstromingen in de staat Georgia, maar maandag is er alleen 20% kans op regen. Dat valt ook nogal mee. Ik heb een kaartje van de oostkust van de VS opgezocht (met dank aan hartevelt.info):



Voorlopig zijn alleen nog de luchthavens van Washington, Baltimore and Philadelphia gesloten en zou er volgens weather news niet veel extra meer vallen.

Kortom, gezellige weersomstandigheden. Omdat we naar Nicaragua trekken waar het over de 30 graden is overdag leek het ons niet echt nodig om met een winterjas en dikke truien te gaan reizen: die zitten ook alleen maar in de weg daar in een land dat ongeveer op dezelfde breedtegraad zit als zuid-India. Laten we maar hopen dat ze op het vliegveld in Atlanta wel de verwarming aan hebben staan!

Van Binnen en van Buiten Reizen - Over bloggen op reis

Nadat ik net de eerste blog geschreven heb, voel ik alweer het verlangen opborrelen een nieuwe bijdrage te schrijven. Sinds de komst van het internet is er bij mij een groeiende neiging om op allerlei plekken op internet wat te schrijven en te bloggen. Zo schrijf ik al volop voordat de vakantie ook maar begonnen is...die begint immers pas over anderhalve dag.

Soms hoor ik nogal eens de opmerking van mensen in mijn directe omgeving dat ik er misschien wat te actief mee bezig ben met daarbij de aanvulling dat het ook maar de vraag is of iemand nou echt ook geïnteresseerd is in al die gedachten over de details van het bestaan. Het is bij mij inmiddels inderdaad wel al zo ver gekomen dat als ik mijn hoofd stoot tegen de achterklep van mijn auto ik als eerste denk: Hmm, een interessante gebeurtenis om een blogje over te schrijven.

Je kunt je dan ook wel voorstellen dat er ook wel iets van een dilemma is om een blog te beginnen over een reis waar de prikkels je natuurlijk om de oren vliegen (volar, ik probeer af en toe ook een woordje spaans te gebruiken, om het geheel nog leesbaarder en aantrekkelijker te maken). Voor je het weet zit je complete weblogs vol te schrijven in je hoofd die je dan ook nog eens allemaal zou willen gaan uitschrijven: dat zal me een gezellige boel worden zo'n vriend met een blogvisie op de werkelijkheid!




Een aantal weken terug ben ik begonnen met het me inschrijven bij google voor zogenaamde google alerts over Nicaragua. Ik kwam zo in contact met een zekere Belg met de naam De Spoelle: De Spoelle in Nicaragua, welke ik toch zeker met plezier heb gelezen. De bijgaande foto is ook van hem (gekopieerd van zijn picasafotoboek) Misschien hebben mijn schrijverijen dan toch ook potentieel een zeker minimaal nut voor anderen. Ach, zolang ik er zelf maar lol in heb, zal ik maar denken. Ik heb zo'n idee dat mijn vriendin niet zo snel aan de blog zal gaan: zij is meer het type dat om de zoveel tijd een forse mail volschrijft en die dan doorstuurt aan een serie mensen.

Het voordeel van zo'n blog is dat in principe iedereen er op zou kunnen belanden. Dat kan toch ook weer interessant zijn.

Maar goed, om een lang verhaal kort te maken: ik wilde eigenlijk even stilstaan bij het verschil tussen de externe reis en de innerlijke reis. De laatste jaren heb ik zoiets als: eigenlijk loop ik net zo lief in het park achter mij rond als ik daar een mooie nieuwe creatieve gedachte krijg, dan dat ik in een prachtige omgeving in het verre Nicaragua een mooie zonsondergang zie.

Deze houding heeft natuurlijk wel iets: al was het alleen maar dat je dan niet zo'n verlangen hebt om op vakantie te gaan, want er is immers die innerlijke reis die je overal en altijd kunt gaan: zelfs thuis op de bank met de ogen naar binnen. Aan de andere kant heeft het natuurlijk ook wel iets om met je hele fysieke en geestelijke hebben en houden ergens anders te zijn: het kan natuurlijk ook zomaar leiden tot allerlei andere gedachten.

En vaak is het natuurlijk ook nog eens zo dat mensen die een reisblog lezen eigenlijk misschien wel helemaal niet zo zitten te wachten op allerlei innerlijke gedachtenstromen: zij willen grappige verhalen over wat je zo allemaal meemaakt in het op 1 na armste land van de Amerika's (met Haïti op de eerste plek). Ik zal mijn best doen ook daar aandacht aan te besteden!

Laat ik nu maar hopen dat er ook nog af toe ruimte is voor enkele 'diepere' gedachten, zodat we niet continu bezig zijn met het oppassen voor malariamuggen, het vechten tegen vliegen die in je aars willen kruipen als je zit op een wc, waar alleen een gat en daaronder heel veel natte en dampende poep ligt, of dat je in een bed ligt waar je met je onderrug de grond raakt vanwege de waardeloze vering/matras-combinatie.

Nee, ik wil er echt van genieten: hoe primair en eenvoudig zo'n land als Nicaragua ook moge zijn: ik wil me openstellen voor alle bijzonderheden, de schoonheid van de natuur, de heerlijke vibratie van de gastvrijheid en de niet-commerciële houding van de bevolking dat moet toch hartverwarmend zijn, en bovendien ben ik natuurlijk niet alleen maar word ik vergezeld door een pracht van een vrouw met wie het overal goed toeven is!

Nog thuis aan de Chocolade

Terwijl ik nog een stuk chocolade van de Lidl (die heerlijke Bellarom, Edelrahm schokolade, 2x200 g) opentrek heb ik besloten toch maar een soort van blogje te starten over onze reis in Midden Amerika die we vooral in Nicaragua willen doorbrengen.

Over een aantal dagen vertrekken we vanaf het vliegveld in Düsseldorf naar het land waar we een kleine vier weken gaan doorbrengen: Nicaragua. Voordat we daar zijn mogen we nog eerst een tussenstop van 5 uur gaan beleven in Atlanta in Georgia. Daarna vliegen we door naar de hoofdstad van Costa Rica: San José.

De luchthaven daar is genoemd naar de nationale held van Costa Rica: Juan Santamaria. In de tijd dat de Amerikaan William Walker zichzelf tot president van Nicaragua had verheven in 1856 wilde deze ook verder trekken naar Costa Rica (in 1860 is hij in Honduras door een vuurpeleton geëxecuteerd). In die tijd had Costa Rica schijnbaar nog wel een leger (dat werd in 1949 door José Figueres Ferrer afgeschaft) en de toenmalige president heeft het volk opgeroepen in opstand te komen.

De Costaricaanse held Juan Santamaria zou een bepaald belangrijk hotel in brand gestoken hebben en daarbij zo'n grote schade hebben aangericht dat Costa Rica uiteindelijk de strijd heeft kunnen winnen. Hij zou hierbij - zoals het hoort bij een echte volksheld - zijn leven gelaten hebben.

Omdat de internationale luchthaven van Costa Rica (het 'Zwitserland van Midden Amerika') nogal een stukje uit de buurt van de hoofdstad zelf ligt, hebben we er voor gekozen om vooral een hotelletje op te zoeken in de buurt van de luchthaven in de plaats Alajuela, zo'n 5 minuten van het vliegveld.

Het standbeeld dat in dit bericht is geplakt is van de volksheld en dat beeld blijkt ook nog eens in Alajuela zelf te staan! Dat moet toch prachtig zijn om dat standbeeld over enkele dagen in levende lijve te mogen aanschouwen?!

Veel mensen hebben er al een soort van voorpret aan door gezellig op internet rond te gaan struinen naar leuke hotelletjes of bed-and-breakfasts. Zo heb je ook mensen die vinden het leuk om te klussen in huis. Ik heb gemerkt dat ik niet alleen niet van klussen houdt, maar liever ook niet teveel tijd besteed aan het boeken van reizen en overnachtingen.

Gelukkig was ik op aandringen van Annemieke wel al twee weekenden vantevoren begonnen met het opzoeken van overnachtingsplekken in zowel Costa Rica bij aankomst en voor de overnachting tussendoor in Atlanta op de weg terug. Al snel ontdekten we dat we zonder credit card niet ver kwamen: ook al is de prijs van de overnachting in Costa Rica laag (22 euro voor twee personen), toch moest je via de credit card 10% aanbetalen.

Na een zekere weerzin overwonnen te hebben om mijn energie te verbinden aan die geldwolven van de creditcardmaatschappijen, heb ik er toch aan moeten geloven: we hadden het ook nodig om een parkeerplaats te reserveren op de vluchthaven in Düsseldorf. Omdat we allebei een budget-instelling hebben, hebben we gekozen voor een visa-card die je het eerste jaar gratis mag gebruiken (daarna wordt het €36,- per jaar) met daarbij als bonus ook nog eens een Lonely Planet naar keuze.

Nu gaan we zien of het mogelijk is om deze credit card binnen een jaar weer af te zeggen. Helaas ontdekte ik bij de voorwaarden (artikel 2.2) een dreigende tekst:

"De Overeenkomst wordt aangegaan voor onbepaalde tijd. De Card-houder kan de Overeenkomst altijd opzeggen met een opzegtermijn van 1 maand. Als de Cardhouder de overeenkomst binnen 12 maanden na de ingangsdatum opzegt, dan kan ICS voor de opzegging kosten in rekekning brengen. Deze kosten worden aan de Card-houder kenbaar gemaakt..."

Nouja, we zien wel. Als we toch een jaar zouden moeten betalen dan hebben we in ieder geval een lonely planet van €23,- binnen. Het was trouwens nog spannend of we die card op tijd zouden krijgen, maar dat is uiteindelijk toch binnen een week gelukt zodat we vorig weekend alles hebben kunnen regelen.

Eigenlijk zou ik nu niet pre-vakantioneel moeten reisbloggen, maar zou ik actief in de weer moeten zijn met de Spaanse cursus die ik bij de Boekenvoordeel heb gekocht: een zeer prettige cursus genaamd 'Eenvoudig en Snel Spaans leren spreken en begrijpen (Met CD!)', en dat voor slechts €5,99 per deel. Een echte aanrader: ook gezellige spaanse liedjes worden gezongen aan het einde van iedere les, die regelmatig mijn lachspieren hebben weten te prikkelen (pakkende teksten over een man die op een bergtop staat te bibberen van de kou en wenst dat hij liever een berggeit was. Briljant en estupendo niet?)