Waarom is Marokko als enig Afrikaans land niet lid van de Afrikaanse Unie?

Als je eenmaal op vakantie geweest bent in een land, dan spits je toch net iets makkelijker je oren als je berichten hoort over het land. De laatste tijd ben ik vrij actief geweest in de hele propaganda-oorlog rondom de strijd in Libië, en daarbij viel het op dat Marokko als een van de weinige Afrikaanse landen van meet af aan de kant van de NAVO-krijgsheren koos, samen met landen als Jordanië, Qatar en de Verenigde Arabische Emiraten.

Tijdens de bijeenkomst in Londen op 29 maart 2011 verscheen de Marokkaanse minister van Buitenlandse zaken, de heer Taib Fassi Fihri. De foto gemaakt op een andere gelegenheid laat Fihri zien samen met de minister van Buitenlandse zaken van de VS, Hillary Clinton.

Inmiddels lijkt de weerstand toe te nemen tegen de wijze waarop de NAVO op haast barbaarse wijze ieder vredesvoorleg negeert en denkt haar rebelvrienden aan de macht de brengen in hun nieuwe Libië door als een idioot te blijven bombarderen op het Afrikaanse continent.

De Afrikaanse Unie heeft meerdere keren voorstellen gedaan om tot vredesonderhandelingen en een staakt-het-vuren te komen, maar dat is hooghartig door de NAVO en de rebellen afgeslagen. Inmiddels heeft Jacob Zuma, de president van Zuid-Afrika, gesteund door het Afrikaanse Parlement dat eveneens in Zuid Afrika is gesitueerd zich steeds feller uitgesproken tegen de schending van VN-resoluties 1970 en 1973.

Ook al heeft Hillary Clinton min of meer gedreigd dat alle Afrikaanse landen nu toch maar eens snel hun ambassades moeten sluiten in Tripoli en dat het hoog tijd wordt om de NAVO-rebellen (of door critici ook wel landverraders genoemd omdat ze buitenlanders hebben uitgenodigd hun land te bombarderen, zie bijvoorbeeld een wervelende persconferentie van de heer Moussa Ibrahim van 12 juni 2011) te erkennen als wettige vertegenwoordigers van Libië.

Terwijl het er op lijkt dat de Afrikaanse landen (buiten Senegal en Gambia die de Benghazi-splintergroep wel al hebben erkend) zich steeds sterker maken om Afrika te verdedigen tegen buitenlandse agressie, kiest Marokko partij voor de NAVO en voor hun Arabische vrienden.

Marokko behoort dan wel tot het Afrikaanse continent maar ze is als enige Afrikaanse land GEEN lid van de Afrikaanse Unie. Misschien verklaart dat ook haar anti-afrikaanse houding in deze kwestie. De reden dat Marokko geen lid is van deze Unie kan gevonden worden in haar bezetting van de Westelijke Sahara. Zij vinden dat dit gebied eigenlijk wel behoort tot Marokko, maar deze visie wordt niet gedeeld door menig Afrikaans land.

De Arabische Democratische Republiek Sahara (ADRS) wordt door allerlei landen in Afrika gezien als de vertegenwoordiger van de voormalige Spaanse kolonie en dat zint Marokko niet, waardoor ze koppig weigert deel te nemen aan de Afrikaanse Unie die in 2002 is opgestart.

Daniel Ortega heeft wel het fatsoen om Gaddafi te condoleren met de dood van zijn zoon en drie kleinkinderen door de NAVO

Omdat ik toch ooit in Nicaragua op vakantie ben geweest houd je toch een bepaalde gevoeligheid voor het land. Op 1 mei 2011 waren onze vrienden van de NAVO weer eens flink huis aan het houden in het Libische land. Dit keer hadden ze - nadat het enkele dagen ervoor niet was gelukt om Gaddafi te vermoorden - het huis te grazen genomen van Saif-Al-Arab Gaddafi, zijn 29-jarige zoon.

Tijdens deze aanslag op de burgerwoning van Saif Al-Arab die volgens de NAVO alleen een militair doelwit was, is deze zoon overleden, tezamen met drie kleinkinderen van Moammar Gaddafi. Je kunt er meer over lezen op 'Libische Volkswoede na doden zoon Gaddafi door NAVO'

Zoals je kunt verwachten hebben de landen van de NAVO op geen enkele manier hun medeleven getoond na de dood van deze zoon en de drie kleinkinderen. Er zijn zelfs geen excuses aangeboden behalve het algemene 'wij betreuren ieder burger die gedood wordt'.

In het Libische nieuwsprogramma werd wel even stilgestaan bij de condoleance die werd gegeven door Daniel Ortega, de president van Nicaragua. Hij uitte ook zijn steun voor de strijd van het Libische volk tegen de imperialistische NAVO-agressie. Ortega heeft in het verleden al genoeg meegemaakt met de bemoeienissen van de Verenigde Corporaties van Amerika om te weten dat de huidige betrokkenheid van de VS (en de oud-kolonialisten Frankrijk en Engeland) geen zuivere koffie is.

Koning Mohammed V van Marokko overleed na neustussenschotoperatie in 1961 - Voorbereidingen voor Marokkoreis

Over enkele dagen vertrekken we voor twee weken Marokko. Ik heb de oude weblog over Nicaragua maar uit de mottenballen gehaald, omdat we die nu weer nieuw leven kunnen inblazen. 'Anjotische Berichten uit Marokko' zou dan ook een toepasselijkere titel zijn, maar goed, ik laat de Nicaraguaanse blogjes er toch ook nog maar instaan.

Vandaag eens geen 'Lonely Planet' aangeschaft, maar een heuse Nederlandse Rough Guide voor Marokko. Die Lonely Planets hebben dan wel een goed imago, maar eigenlijk zijn ze qua kleur nogal zwart-wit en wat saai. De Rough Guide heeft wat meer kleur en het heeft verder ook wel wat om eens een keer niet de standaard te pakken. Een beetje het Macintosh-gevoel, zullen we maar zeggen.

(ik ben overigens niet zo van het macintosh-gevoel omdat het toch ook wat elitairs heeft, en bovendien begint het langzaamaan zó ingeburgerd te raken dat het eigenlijk ook iets erg burgerlijks heeft om een Ipad, Ipod of Iphone te hebben, maar goed, daar gaat deze blog eigenlijk niet over)

Een medewerker op mijn werk raadde het boek 'Marokko achter de Schermen' aan van Steven Adolf als een goede introductie voor de Marokkaanse cultuur en geschiedenis. Hij heeft niets te veel gezegd, met spitsvondige humor wordt van alles en nog wat over Marokko uit de doeken gedaan. Als inleiding op onze eigen komende ervaringen een citaatje uit dit boek over de dood van de eerste koning van Marokko na de onafhankelijkheid van Frankrijk in 1956 (nadat de koninklijke familie eerst naar Corsica en later zelfs naar Madagascar was verbannen!)

"Op 26 februari 1961 [op de 26e februari, de tweede zaterdag van onze vakantie zijn we er ook, misschien wordt het wel groots gevierd...] overleed Mohammed V, de man die zich bij de onafhankelijkheid koning in plaats van Sultan had laten noemen. Hij was op dat moment 51 jaar en had nauwelijks 5 jaar op de troon van het onafhankelijke Marokko gezeten.

De omstandigheden van zijn dood waren bizar. Na een chirurgische correctie van zijn neustussenschot - vermoedelijk in verband met snurken, een ingreep van een halfuurtje, verricht in de koninklijke privé-kliniek - kwam de vorst niet meer bij uit zijn anesthesie. Een hartstilstand werd geconstateerd.

De dood van Mohammed V is tot op de dag van vandaag een beladen onderwerp. Geraadpleegde artsen hadden van meet af aan hun twijfels over de doodsoorzaak. Onder de vele vijanden van Hassan deed en doet het gerucht de ronde dat de toenmalige kroonprins wellicht zelf zijn vader uit de weg heeft geruimd." (p.28)

Nou, dat leek me een geinige introductie. Koning Hassan II regeerde met harde hand van 1961 tot zijn dood in 1999. Gelukkig kwam er daarna een wat mildere koning (Mohammed VI) die wat meer vrijheden gaf aan het volk, waardoor het volk hopelijk wat meer tevreden is dan de bevolking van, laten we zeggen, Tunesië of Egypte.

We beginnen onze tocht in de kustplaats Agadir.